این شعر درباره ی حکیم توس گفته شده از کتاب اسرار نامه از استاد بزرگ سخن عطار نیشابوری می باشد.

در این شعر و کتاب سراسر عرفانی ، سعادت و خوشبختی فردوسی خردمند در دیار باقی برداشت می شود . شاعر نیز یکی از عارف ترین های ایران مقدس می باشد.

خوشا به سعادت چنین بزرگ مردی.

شنودم من که فردوسی طوسی *** که کرد او درحکایت بی فسوسی

به بیست و پنج سال از نو ک خامه *** بسر می‌برد نقش شاهنامه

بآخر چون شد آن عمرش بآخر *** ابوالقاسم که بد شیخ اکابر

اگرچه بود پیری پر نیاز او *** نکرد از راه دین بروی نماز او

چنین گفت او که فردوسی بسی گفت *** همه در مدح گبری ناکسی گفت

بمدح گبر کان عمری بسر برد *** چو وقت رفتن آمد بی خبر مرد

مرادر کار او برگ ریا نیست *** نمازم بر چنین شاعر روا نیست

چو فردوسی مسکین را ببردند *** بزیر خاک تاریکش سپردند

در آن شب شیخ او را دید خواب *** که پیش شیخ آمد دیده پر آب

ز مرد رنگ تاجی سبز بر سر *** لباسی سبزتر از سبزه در بر

بپیش شیخ بنشست و چنین گفت *** که ای جان تو با نور یقین جفت

نکردی آن نماز از بی نیازی *** که می ننگ آمدت زین نانمازی

خدای تو جهانی پر فرشته *** همه از فیض روحانی سرشته

فرستاد اینت لطف کار سازی *** که تا کردند بر خاکم نمازی

خطم دادند بر فردوس اعلی *** که فردوسی بفردوس است اولی

خطاب آمد که ای فردوسی پیر *** اگر راندت ز پیش آن طوسی پیر

پذیرفتم منت تا خوش بخفتی *** بدان یک بیت توحیدم که گفتی

مشو نومید از فضل الهی *** مده بر فضل ما بخل گواهی

یقین می‌دان چوهستی مرداسرار *** که عاصی اندکست و فضل بسیار

گر آمرزم بیک ره خلق را پاک *** نیامرزیده باشم جز کفی درخاک

خداوندا تو می‌دانی که عطار *** همه توحید تو گوید در اشعار

ز نور تو شعاعی می‌نماید *** چو فردوسی فقاعی می‌گشاید

چو فردوسی ببخشش رایگان تو *** بفضل خود بفردوسش رسان تو

بفردوسی که علیینش خوانند *** مقام صدق و قصر دینش خوانند

اسرار نامه(عطار نیشابوری)